ÖNSÖZ

Düşünceler düşledim, kronik değil kozmikti; hamdettim. Varlığı tahattur ettim, insanın modeli geldi aklıma, Rahman'ın habercisiydi, yürekten selamladım. İrili ufaklı başka insanlar da vardı elbette, hayra yordum.

Gel gör ki, kerim aklın hasılası, müşfik kalbin mes'ut hatırası; gönlümün tatlı meyvasıydı düşüncelerim; doyamıyordum.

Dünyaları makinalaşmış; insanları çoğunluğuyla behaimleşmiş, müminleriyse garip kalmış. İnsanımız ne yapsındı? Ne etmeliydi? Bir çare yok muydu?

Yorganın altında, çatı katında.. Hyde Park'ta, sokakta, Nürnberg'te Hitler'i telin eden parkta, Paris'te Paris Camii'nde, Mekke-i Mükerreme'de ve Medine-i Münevvere'de.. İzmir'de, İstanbul'da, Ankara'da, en çok da Malatya'da.. Kimselerin olmadığı küçük hücre mücre gibi yerlerde.. Bir de Allah bağışlasın Huzur-i İlahi'de. Nerede kendi başıma kaldımsa orada düşündüm düşündüm zikrettim. Bu uğurda ne yoruldum, ne usanç duydum.

Düşünebilmek için yalnızlığı, düşünebildiklerimi arz etmek ve tenkide açmak için toplumu seçtim. Müzakereyi sevdim, şükrettim.

***

Düşüncenin ne büyük nimet olduğunu fıkhetmek ve bu izzetli nimeti bahşedene müteşekkirane bir halde yaşamak insanın şerefidir. Bu şerefin verdiği izzetle yürüyen bir insanı düşünün; o Ebubekr-i Sıddık olur, Haticetü’l-Kübra olur, doğru düşünemeyenler ise Ebu Leheb olur, Ümmü Cemil olur..

Ey Rahmân ve Rahîm olan Rabbimiz, bizleri düşünen abidlerinden kıl.

***

Düşündüm, şu duamıza vesile olan fikri çalışmamı kime ithaf edeyim, derken aklıma çileler dünyasının sabretme rekortmeni, asra yaklaşan ömrüyle şefkatli ablam Rukiyye Hatun geldi. Ey muhtereme abla! Allah sana da, bana da ve tüm sevdiklerimize de rahmet buyursun; amin mi? Amin amin amin..